Onlangs kwam ik een verhaal tegen over authenticiteit en jezelf zijn.

Het deed me denken aan een van de betekenissen achter mijn bedrijfsnaam Elsewise.

Elsewise is ontstaan vanuit mijn liefde voor bergen, natuur en klimmen. Op een van mijn tochten in de alpen zag ik een prachtige edelweiss. Dit bloemetje heeft, net zoals vele andere bloemen trouwens, de juiste omstandigheden nodig om te bloeien en groeien. Je kan het niet plukken en meenemen want zonder de nodige voedingstoffen sterft het. Zo kijk ik ook naar het leven en naar jobs; het moet goed zitten of je floreert niet.

Maar Elsewise is meer dan dat. Het is een synoniem voor otherwise, het Engelse woord voor anders en “in andere omstandigheden”. Soms hoef je helemaal niet 100% te veranderen maar is met andere ogen kijken al voldoende. Noem het gerust “omdenken”.

In Elsewise zit ook het woord wijsheid want ik geloof dat de wijsheid en kennis al in jou zit en ik als coach of therapeut helemaal niets hoef toe te voegen. Neen, ik haal het enkel boven maar jij hebt het reeds in jouw bezit.

Volgens mijn jongste broer zit er is Elsewise ook wel een link naar “eigenwijs” en past dat ook wel bij mij. Onlangs kreeg ik dan ook te horen dat ik best wel eigengereid ben ook maar op een positieve manier te interpreteren. Geen blind overnemen van theorieën, kaders, modellen, enzovoort maar een gezond kritische blik en een op maat werken waarbij ik ook trouw blijf aan mezelf. Ik kan een eigen touch geven aan dingen blijkbaar zodat het écht een passend iets wordt. Sinds die feedback kan ik me best wel vinden in dat eigenwijs zijn. Stiekem ben ik er zelfs trots op al heb ik soms ook wel momenten waarop ik me afvraag waarom ik niet gewoon gewoon kan zijn. Kwestie van er wat meer in te blenden en me niet zo vaak anders te voelen dan anderen.

Maar wat heeft dat nu met die adelaar van het verhaal te maken?

Wel, hoe hard er ook geprobeerd werd om de adelaar om te vormen tot kip, de adelaar kon niet anders dan aan zijn roep te voldoen en de vleugels te spreiden en weg te vliegen. Ook al lijkt het soms een verlangen of is er soms de druk om mee in de (kippen-)massa op te gaan, vroeg of laat komt die roep om adelaar te zijn toch weer boven en wordt het moeilijk om daar geen gehoor aan te geven. Lees zelf maar:

Een man ving eens een jonge adelaar. Thuisgekomen zette hij hem bij zijn kippen en gaf hem kippenvoer te eten. Vijf jaar later kwam een natuuronderzoeker bij hem op bezoek. Terwijl ze door de tuin liepen, zei deze: “Die vogel is een adelaar, geen kip.”
“Ja” zei de eigenaar, “maar ik heb een kip van hem gemaakt. Het is nu geen adelaar meer.”
“Het is toch een adelaar,” zei de natuurliefhebber, “en dat zal ik je laten zien.”
De natuurkenner nam de adelaar op, hield hem omhoog en zei met klem: “Adelaar, je bent een adelaar, je hoort in de lucht en niet op aarde, strek je vleugels en vlieg!” Maar toen de adelaar de kippen hun voer zag pikken, wipte hij naar beneden. De eigenaar zei: “Ik zei je toch al dat het een kip is.” “Nee,” zei de natuuronderzoeker, “het is een adelaar en dat zal ik bewijzen.”

De volgende morgen nam hij de adelaar mee naar het dak van het huis en zei: “Adelaar, je bent een adelaar, strek je vleugels en vlieg.” Maar weer sprong de adelaar, toen hij de kippen graan zag pikken, naar beneden en begon met hen te eten. De eigenaar zei: “Ik zei je toch al dat het een kip is.” “Nee, het is een adelaar, en hij heeft nog het hart van een adelaar. Geef hem nog één kans.”

De volgende morgen nam hij de adelaar mee naar een hoge berg. Daar tilde hij de adelaar op en zei tegen hem: “Adelaar, je bent een adelaar, je hoort in de lucht, strek je vleugels en vlieg!”

Opeens strekte de adelaar zijn vleugels, en met een schreeuw steeg hij op, al hoger en hoger, en keerde niet terug. (bron: https://stiltemomentjes.nl)