Vandaag werk ik voornamelijk van thuis uit. Comfy kledij, sokken die speciaal dienen om in huis rond te lopen, koffie, thee, versnaperingen bij de hand, muziekje op de achtergrond, … volledig klaar om deadlines te halen, administratie in orde te brengen en een hoop telefoontjes te plegen.

Vermits ik geen zittend gat heb, spring ik regelmatig eens recht uit mijn stoel om wat rond te wandelen door mijn huis. Ik merk op dat het niet regent en besluit even naar buiten te gaan. Even wat daglicht op mijn gezicht want de winter komt er nu wel echt aan. Ik had al eens een tekort aan vitamine D en zou dat graag niet meer willen meemaken.

Waar ik even dacht een rustig kort wandelingetje te doen, mondde het toch uit even 7 versnellingen hoger schakelde. Een ambulance draaide de straat in. Huh, wat nu??? Stopt hij nu vlakbij het huis van mijn ouders??? Maar ehm, ik was gisteren nog bij mijn ouders, ze zouden er op dit moment toch niet zijn? Ehm, wat nu, twee ambulanciers stappen uit. Ze wandelen naar de deur van mijn ouders. Ik grijp mijn sleutelbos al vast en haast me naar hen.

“Moeten jullie hier zijn?” hoor ik mezelf vragen. Mijn vraag is doorspekt met een ondertoon van angst, verwarring en ongeloof.

“Ja, er is gebeld.”

“Maar er is daar nu niemand.”

“Ja, er is toch gebeld hoor.” Zegt een van beide en ze wijst naar de eerste verdieping.

Ik vang haar vermoeden op dat ik in een of andere ontkenningsfase zit en bedenk met dat het al helemaal bizar is dat, als er iemand daar hulp nodig heeft, die zich op de eerste verdieping bevindt.

Bijna blindelings pluk ik de juiste sleutel van mijn sleutelbos en snel ik het huis binnen.

“Papa?!, papaaaaaa, ben jij hier? Is hier iemand!!!!” ik hoor de paniek in mijn stem.

In een rotvaart open ik de ene deur na de andere, ren ik de trap op om ook boven elke kamer te checken. Ik loop naar de achterkant van het huis om te zien of ik een auto of fiets kan opmerken. Niets wijst erop dat er momenteel iemand in het huis is.

Als er iemand belde, dan zou er toch ook wel volk staan gebaren naar de ambulance, de voordeur zou dan toch al open staan, er zou toch geroep of gekerm te horen moeten zijn???

Ik koppel terug naar de ambulanciers en geef het adres en huisnummer op waar we ons bevinden met de vraag om nog eens extra af te stemmen of dit wel de juiste gegevens zijn.

Wat blijkt nu: juiste straat maar foute huisnummer. Ik hoop dan maar dat er niet te veel cruciale tijd verloren ging. Gelukkig kwamen ze niet met loeiende sirene aan en stapten ze zelf relatief rustig naar de voordeur. Dat maakt dat ik er hoop in heb dat de echte hulpvrager het er ook goed vanaf gebracht heeft. Ik wens het hem of haar in elk geval van harte toe.Nadien belde ik mijn ouders even op. Dankbaar dat ik hen beide nog kan horen, dankbaar dat ze er beide nog zijn, dankbaar dat ze ok zijn. Nog maar eens besef ik hoe dierbaar ze me zijn. De gedachte alleen al om hen ooit te moeten afgeven, doet mijn tranen al opwellen. Daar ben ik absoluut nog niet klaar voor en ik denk niet dat ik dat ooit zal zijn. De laatste jaren ontdek ik meer en meer dat ik toch veel meer dan ik dacht gemeen heb met mijn ouders. Ik hoop nog veel te kunnen ontdekken en nog veel advies en inzichten van hen te kunnen meekrijgen.